Kijken in Kuala Lumpur

Op 27 maart verlieten we vroeg in de ochtend ons hotel in Hanoi om met een bus naar het vliegveld te gaan. We moesten eerst de receptionist wakker schudden om de deur voor ons open te maken. Het aan ons beloofde ontbijtpakket was hij vergeten; we kwamen er bekaaid vanaf met een tros bananen.

Na de chaos en drukte van Vietnam was de georganiseerdheid van Kuala Lumpur heel fijn. Auto’s stoppen hier zowaar voor rode lichten; je hoeft dus niet bang te zijn omver gereden te worden wanneer je de straat oversteekt. Ondanks het feit dat het een grote stad is, voelde het vele malen rustiger dan in de Vietnamese steden. Er zijn minder brommers en er is nauwelijks getoeter. Wat ook direct opviel, was de grote culturele variëteit. Je ziet vrouwen in sari’s, boerka’s en korte rokjes gezellig door elkaar heen lopen.

Op zoek naar een onderkomen in Chinatown werden we aangesproken door een man die ons zijn guesthouse wilde laten zien. Nieuw land, nieuwe kansen, dachten we. Dus deze keer negeerden we de man niet en gingen we een kijkje nemen. Het bleek een leuke plek te zijn voor een goede prijs. ’s Avonds hebben we lekker gegeten bij een van de vele straatstalletjes in onze buurt. Er werd vlees voor ons gebarbecued en de visspiesjes konden we zelf in een pot kokend water op onze tafel garen. Er hoorden allerlei lekkere sausjes bij, jummie.

Kuala Lumpur is de stad van de grote warenhuizen en die hebben we dan ook veel gezien. Shoppen is hét ding in Kuala Lumpur. Er is zelfs een warenhuis met een compleet pretpark erin, inclusief een achtbaan. Wij hebben het vooral bij kijken gehouden. En bij lekker eten in de food courts, waarin alle Aziatische keukens vertegenwoordigd zijn. Inclusief de McDonald’s, waar het het drukst was :-). Het was wel fris in al die warenhuizen; de airco staat in Kuala Lumpur overal ijskoud.

Met de gratis GO KL bus zijn we naar de Petronas Towers en het omringende park gegaan. De torens (452 meter hoog) waren ons wat te duur, dus voor het uitzicht zijn we naar de KL Tower gegaan. Vanaf de zevende hoogste communicatiemast ter wereld (421 meter hoog) hadden we een 360 graden uitzicht over de stad, inclusief de Petronas Towers. Deze waren na een zware regenbui in mist gehuld. Op grote hoogte wachtten wij op de schemering. Daarna volgden de lichtjes. De neon-kameel deed ons met weemoed terugdenken aan de leegte van de Mongoolse steppe. Het eten in Little India later op de avond herinnerde ons weer aan de Dal Bhat uit Nepal. Arthur heeft zoals het hoort met zijn rechterhand alles naar binnen geschoven. Janneke speelde vals en vroeg om bestek.

De volgende ochtend hebben we een gratis rondleiding bij het Merdeka plein gekregen van de plaatselijke VVV. Een aardige dame vertelde over de koloniale geschiedenis en de eclectische architectuur van de gebouwen rondom het plein. De wandeling eindigde in de exclusieve Royal Selangor Club, waar gewone stervelingen normaal gesproken niet worden toegelaten. Vrouwen en kinderen zijn van oudsher niet toegestaan in de bar om ze te beschermen tegen dronken, vloekende mannen. Janneke moest dus in de tuin blijven zitten en Arthur mocht lekker de bar in. Even rust ;-).

’s Avonds hadden we een gezellig weerzien met Nout en Jolanda, die we na Listvyanka (Rusland) en Kathmandu (Nepal) nu voor de derde keer ontmoetten. We begonnen met een biermenu waarbij je drie bier krijgt voor (zogenaamd) de prijs van één. Maar eigenlijk betaal je voor dat ene biertje evenveel als voor drie. Het was weer even wennen na de bierprijzen in Vietnam. Nout en Jolanda vertelden over hun avonturen in India en Maleisië en wij vertelden over onze reis. Leuk om elkaar weer te ontmoeten na zo’n lange tijd! Daarna gingen we een hapje eten en vervolgens naar een bar voor nog meer bier en cocktails. We lagen zoals wel vaker voordat we gaan reizen, wat te laat in bed, maar dat was het zeker waard. De volgende ochtend gingen we per metro en bus naar het vliegveld voor onze reis naar Japan.

N.B. Dit blog is zo laat geplaatst, omdat we in Japan geen tijd wilden besteden aan het schrijven van verhalen. Japan had onze volledige aandacht nodig :-).