Vaarwel Vietnam

Na onze tombe-tocht in Hue zijn we per trein een groot stuk noordwaarts gegaan. Aangezien we eind maart Vietnam alweer verlaten, moesten we het aantal stops beperken. We besloten de reis naar Ninh Binh te onderbreken in Vinh, waar we om half elf ’s avonds uit de trein stapten. Daar werden we met enige verbazing gadegeslagen, want geen enkele toerist stapt uit in Vinh. Het leek ons echter wel fijn, omdat we dan niet om drie uur ’s nachts in Ninh Binh zouden aankomen, maar gewoon ergens in de middag.

Bij aankomst op het treinstation van Vinh probeerden we alvast kaartjes te kopen voor de volgende dag. De dame achter de balie bromde echter dat we nu geen kaartjes konden kopen. Morgen om acht uur terugkomen was haar bevel. Maar toen we er de volgende ochtend om acht uur weer stonden, bleken alle kaartjes voor de trein van half tien al uitverkocht te zijn. En de volgende trein zou pas weer ’s avonds laat gaan…

In Vinh spreekt vrijwel niemand Engels; het was dus niet eenvoudig om uit te vinden of, waar en wanneer er bussen vertrokken naar Ninh Binh. We zijn eerst maar een noedelsoep gaan eten. Deze bleek de lekkerste ‘pho bo’ die we in Vietnam gegeten hebben. Het had dus toch nog een voordeeltje om in Vinh te stranden. Na een kleine ronde door Vinh kwamen we uiteindelijk in een bus met bedjes terecht, met als eindbestemming Ninh Binh.

NINH BINH

Ninh Binh zelf is niet zo interessant. We kwamen hier voor Tam Coc, een natuurgebied bestaande uit grote kalkstenen rotsformaties te midden van knalgroene rijstvelden. We gingen hier met de fiets naartoe en werden vervolgens met z’n tweeën in een bootje tussen de rotsen door geroeid. Tussen een heleboel andere bootjes met toeristen. Sommige toeristen zagen er vermoeid uit; dit kwam waarschijnlijk door de verkopers waarmee ze hun bootje deelden. De natuur is mooi, maar de mensen die er werken zijn helaas erg onaardig. Bij het uit de boot stappen kwam er zelfs een agressieve dame naar ons toe met het bevel: ‘You pay tip to rower!’ Ze duwde ons nog net niet het water in.

Na deze toeristische treurigheid zijn we een berg opgeklommen voor een uitzicht over de karstbergen tussen de rijstvelden en het water. Daar was het heerlijk rustig. Geen vervelende verkopers hier. Fijn… Terug in Ninh Binh hadden we de kans om hond te eten (thit cho), maar we hebben het toch maar bij kip en koe gehouden. Hoewel we natuurlijk niet kunnen uitsluiten dat we het in China al eens per ongeluk hebben gegeten.

CAT BA EILAND

Onze volgende stop was Haiphong. We gingen hier met een openbare bus naartoe, welke onderweg werd volgeladen met houten meubels. Complete kasten werden bovenop het dak gebonden en in het gangpad geplaatst. Vlak voor de eindbestemming moest het meubilair op verschillende plaatsen worden afgeleverd, naast een boel kleinere pakketjes en brieven. Tja, je moet wat doen om de bus rendabel te maken.

In Haiphong, een van de vier grootste steden van Vietnam, hebben we slechts één nacht doorgebracht; de volgende dag stapten we op de boot naar Cat Ba Eiland. De zee was ruw en de boot klotste met grote snelheid over de golven heen; het was net een achtbaan. Gelukkig slaagden we erin om ons ontbijt binnen te houden. Drie kwartier later zetten we voet aan wal in Cat Ba Town.

We zijn in Vietnam gewend om alle mensen die ons op straat aanspreken te negeren, omdat ze helaas meestal niet de beste bedoelingen hebben. Zodra je uit een bus of boot stapt, stormen er weer tientallen mannetjes op je af, die je achter op hun brommer of in hun taxi willen zetten of je mee willen nemen naar een hotel. Toen er weer eens iemand ‘Hello’ riep tijdens onze zoektocht naar accommodatie in Cat Ba Town, bleven we dan ook stug naar beneden kijken. Nu volgde er echter de mededeling achteraan: ‘I’m not from a hotel’, en toen we opkeken zagen we een westerling op een scooter. Dit was het begin van onze kennismaking met Peter en Hanne, een gezellig Deens stel met wie we daarna drie dagen de zee zijn opgegaan.

Eerst hebben we nog een dag een scooter gehuurd om Cat Ba te verkennen. Hoewel Cat Ba Town behoorlijk verpest is door de spuuglelijke hotels waarmee het is volgebouwd, is het grootste deel van het eiland Nationaal Park en dus beschermd. We volgden een mooie route door het binnenland en reden langs de kust weer terug. Het weer in het noorden van Vietnam is in deze tijd van het jaar erg klam en benauwd en het is er meestal bewolkt. We hadden echter het geluk dat het aan het einde van de dag opklaarde. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar het hoger gelegen Cannon Fort te gaan, vanwaar we een prachtig zicht hadden op alle kleine eilandjes in Lan Ha Bay.

Daarna gingen we inkopen doen op de markt met Peter en Hanne. Wij zijn het inmiddels zo zat dat voor alles het vijfvoudige van de normale prijs gevraagd wordt, dat we het vaak al niet eens meer proberen om nog wat te kopen op de Vietnamese markt. Zo ook Peter en Hanne, maar ditmaal gingen we de strijd met z’n vieren aan. Met resultaat. Denen blijken geweldig goede onderhandelaars te zijn :-). We verlieten de markt met acht ananassen, twee kilo melkvruchten (zie blog ‘In pyjama van wat naar prasat’: http://blue.waarbenjij.nu/reisverslag/4483385/in-pyjama-van-wat-naar-prasat) en nog twee kilo van een lokale vrucht waarvan we de naam niet weten (qua smaak een soort kruising tussen een appel en een radijsje). En daarnaast een heleboel blikjes bier. Genoeg vitamientjes voor drie dagen dus ;-).

De volgende dag vertrokken we samen met een kapitein en een kok voor onze boottocht door Lan Ha Bay, Ha Long Bay en Bai Tu Long Bay. Dit was echt het hoogtepunt van onze reis door Vietnam. De omgeving met honderden kalkstenen eilandjes in de zee is prachtig en we hebben ontzettend veel lol gehad met onze Deense vrienden. We hebben gezwommen, gesnorkeld en door grotten gekajakt. Het was ook heel bijzonder om ’s avonds in de stilte op het dek van de boot te zitten en naar de weerspiegeling van de donkere rotsen in de zee te kijken. Daarnaast kregen we heerlijke visgerechten voorgeschoteld van de kok. Koekie heeft eveneens de tijd van zijn leven gehad met zijn nieuwe Deense vriendje Lillerap. Hij staat te popelen om hierover meer te vertellen in zijn volgende blog.

Helaas werd de idylle aan het eind verstoord toen bleek dat er geld van ons was gestolen. De vriendelijke kapitein en kok bleken toch niet zo vriendelijk te zijn als we dachten. Toen we vlak voor het einde van de trip terugkwamen op de boot na een bezoek aan Monkey Island, ontdekte Janneke dat er iemand in haar grote tas had gezeten, waar ze de moneybelt onderin had verstopt. Bij het natellen van het geld bleek er 300.000 Dong (ongeveer 11 Euro) verdwenen te zijn. Omdat we dit op tijd ontdekten, kon de kapitein niet anders dan het teruggeven. Helaas ontdekten we pas later dat er ook 20 Dollar (ongeveer 16 Euro) verdwenen waren uit een apart envelopje. Jammer dat zo’n leuke trip toch nog een nare nasmaak kreeg. En typisch dat het juist in Vietnam gebeurde…

Het bedrag was gelukkig niet zo groot, maar het geeft een rotgevoel dat mensen waar je drie dagen lang mee op een boot zit en een leuke tijd mee hebt, je zo kunnen bedriegen. Achteraf kwamen er allerlei situaties terug in ons hoofd die bevestigden dat ze dit de hele tijd al van plan waren. Zo vroegen ze ons bij de aankoop van een vis een briefje van 500.000 Dong te wisselen – waarbij ze zagen waar we ons grote geld bewaarden – en waren ze altijd in de buurt als wij met onze tassen bezig waren. Bovendien wisten ze dat wij na de boottocht direct door zouden reizen naar Haiphong en dus weinig tijd zouden hebben om nog iets te ontdekken en daarover te klagen.

HANOI

Met een beetje buikpijn van de vervelende afloop van de boottocht reisden we diezelfde avond door naar Hanoi. Dit was wederom een drukke stad met veel brommerverkeer, maar het voelde een stuk prettiger aan dan Ho Chi Minh City. Onze twee missies in Hanoi waren: Rail Passes voor Japan kopen (dit moet in het buitenland gebeuren omdat ze alleen voor toeristen bedoeld zijn) en het mausoleum van Ho Chi Minh bezoeken. Beide missies zijn geslaagd.

Na onze bezoeken aan Lenin en Mao konden we natuurlijk niet anders dan ook Ho Chi Minh te bekijken, dit om de serie gebalsemde mannen compleet te maken. De rij bij het mausoleum was weer net zo lang als bij Mao, maar de Vietnamezen waren een stuk kalmer dan de Chinezen. Oom Ho, zoals de Vietnamezen hem liefkozend noemen, lag er rustig bij in zijn kist en hij had twee bewakers in het wit aan zijn zijde. Er kwamen overigens ook heel veel schoolklassen bij hem op bezoek. Een macaber schoolreisje.

Na afloop bezochten we nog de oude werkvertrekken en woning van oom Ho die op hetzelfde terrein te vinden zijn. Alles was heel eenvoudig en sober. Maar van de Sovjet-Unie had hij wel wat dure auto’s cadeau gehad. In het bijbehorende museum kwamen we nog een Nederlandse politicus tegen. Nee, het was niet Jan Marijnissen, maar Maxime Verhagen. Misschien verdiept het CDA zich ook in balsemtechnieken voor hun voormalige leider?

Vietnam heeft ons hart niet echt kunnen stelen (dat dan weer niet). Misschien heeft het ook te maken met het feit dat we niet genoeg tijd hadden om van de geijkte paden af te wijken en meer het binnenland in te trekken, maar we zullen hier niet snel terugkomen. We kijken uit naar Japan, hoewel het bier daar wel duurder zal zijn. Maar eerst gaan we nog een paar dagen naar Kuala Lumpur in Maleisië.