Over, langs en in het Baikalmeer

Op een zonnige zondagochtend (16 september) kwamen we op het treinstation van Irkutsk aan. Dit keer stond er een jongeman met een bordje ‘Alterberg & Covers’. We zouden direct doorrijden naar Листвя́нка (Listvyanka), een plaatsje aan het Baikalmeer 70 kilometer verderop, maar de chauffeur wilde op ons verzoek best een stop maken bij het ‘Taltsy Museum of Architecture and Etnography’. Dit is een verzameling houten Siberische gebouwen uit de 17e tot 20e eeuw op de route van Irkutsk naar Listvyanka. Het museum is prachtig gelegen in het bos aan de Angara-rivier. Het was super om na de steden en de lange treinreis lekker rond te lopen in die mooie omgeving met zulk heerlijk weer! Dat zonnetje hebben we de hele week gehouden. Pas op de dag voor ons vertrek uit Irkutsk werd het bewolkter.

In Listvyanka verbleven we in het Baikaler Eco-Hostel, gelegen op een mooie plek in de heuvels langs het Baikalmeer. Het hostel was mooi en comfortabel en we hebben er veel leuke mensen ontmoet. Naast andere Nederlanders waren ook veel van onze (bijna)buren vertegenwoordigd: Belgen, Duitsers en Fransen. De zondag dat we aankwamen, hebben we meteen gerookte omul gekocht op de markt en die op het strand opgepeuzeld. Deze vis komt rechtstreeks uit het Baikalmeer en wordt hier volop gegeten. Listvyanka leek die eerste zondag wel een soort Scheveningen. Het was er ontzettend druk met Russische dagjesmensen die van het mooie weer kwamen genieten. De dag daarop was er bijna niemand meer.

’s Avonds hebben we nog een gestoomde, gevulde omul gegeten in een eetcafé. Wat we al vaker vermoed hadden, bleek daar waarheid. We kregen een Engelse kaart en vonden de prijzen nogal hoog voor deze omgeving. Arthur ging een Russische kaart erbij halen, waar de bediening niet blij mee was. Ze probeerden de kaart bijna weer uit zijn handen te trekken. En ja hoor, de prijzen voor dezelfde gerechten (we kunnen het Cyrillisch schrift nu al aardig ontcijferen) waren een stuk lager op de Russische kaart. We hebben de gerechten op de Russische kaart aangewezen en de Russische prijzen betaald. De bediening was daarna helaas niet zo vriendelijk meer…

Het Baikalmeer is ontzettend groot en voelt haast wel als een zee, met de geluiden van de golfjes die op de oever klotsen. Het meer heeft de vorm van een banaan, is 636 kilometer lang en 60 kilometer breed. Vanaf het smalle deel zie je de contouren van de bergen aan de overkant, maar vanaf het lange deel niet. Het is met een diepte van 1.637 meter het diepste meer ter wereld en bevat bijna een vijfde van de totale hoeveelheid (niet bevroren) zoet water op de wereld. Uiteindelijk (in de verre toekomst) zal het de vijfde oceaan van de wereld worden en Azië opsplitsen in tweeën.

Bij het hostel was een banya en de eerste avond zijn we daar samen in geweest. Een banya is een soort sauna, maar dan iets vochtiger. De manager van het hostel gaf ons alle uitleg en heeft ons daarna met een bos berkentakken geslagen. Dat klinkt gek, maar het hoort bij de banya-ervaring en het is nog prettig ook. Je moest ter bescherming een vilten hoedje op en op je buik gaan liggen. En daarna lekker geslagen worden ;-) Tussen de banya-sessies door steeds afkoelen met ijskoud water en daarbij gillen. Het was ook gaaf om even naar buiten te gaan. Het was al donker en het waaide heel hard. Eigenlijk zou je na de banya natuurlijk in de sneeuw moeten rollen, maar zo was het ook prima. Nadat we op aanraden van de manager een kopje groene thee en een klein beetje wodka hadden gedronken, hebben we geslapen als roosjes!

De volgende dag zijn we de benen maar eens gaan strekken en hebben we een stukje van de Great Baikal Trail naar Bolshie Koty gelopen. De herfstkleuren van het bos zijn prachtig en het was er heerlijk stil, op de vogeltjes na dan. We zagen ook nog een mooi eekhoorntje dat voor ons leek te poseren. Na alle kleine winkeltjes in Listvyanka bezocht te hebben, slaagden we er uiteindelijk in om wat gezonde ingrediënten bij elkaar te sprokkelen voor een zelf te bereiden maaltijd in het hostel. Er zijn hier alleen aanwijswinkeltjes; je kunt zelf niets pakken en bekijken, dit maakt het boodschappen doen een grote uitdaging. Janneke liep terug naar het hostel met een zakje eieren in haar hand. Die avond hebben we Uno gespeeld met mensen in het hostel, waarbij Arthur iets te enthousiast van het bier en de wodka geproefd heeft en de volgende dag zijn eerste kater te pakken had :-S. Het was in eerste instantie nog een harmonieus Europees samenzijn, maar gaandeweg het spel werden er de nodige pestkaarten uitgedeeld.

Op dinsdag gingen we met de boot naar Большие Коты (Bolshie Koty), een nog kleiner plaatsje (ongeveer 50 inwoners) een stukje verderop aan het Baikalmeer. Dit dorp is alleen bereikbaar per boot en te voet; in de winter kunnen auto’s over het bevroren meer rijden. We verbleven er drie nachten in een homestay direct aan het meer. Bolshie Koty was echt fantastisch. In het dorpje liepen paarden, koeien, honden, kippen, kalkoenen en ganzen rond (de laatste twee hadden ook kuikentjes) en daarnaast stond het er vol met oude machines en roestende rotzooi. Een fotogeniek dorpje.

Bolshie Koty heeft één supermarktje en daarnaast enkele kiosken waar je kunt aanbellen en – als je gelukt hebt – iemand open komt doen. De supermarkt was open op de middag dat wij arriveerden. We hadden geluk, omdat een bezoekster uit Moskou ons kon helpen vertalen bij het boodschappen doen. Het winkeltje bleek meer te hebben dan wij aanvankelijk dachten; er lag nog van alles achter de toonbank verstopt. Je kon er vers bereide omul kopen om mee te nemen of daar op te eten. Arthur’s kater was inmiddels al weer voldoende gezakt, dus we hebben maar zo’n lekker visje gegeten.

In het houten huis waar we verbleven was alleen de slaapkamer verwarmd, dus daar hebben we ons ’s avonds teruggetrokken met een boekje op bed. Ook wel eens fijn. Ondanks de verwarming had met name Janneke het ’s nachts behoorlijk koud. Ze heeft twee extra dekens van een ander bed afgehaald en lag uiteindelijk met vier dekens over elkaar te slapen. Toen was het wel lekker warm. Het verschil in temperatuur overdag en ’s nachts is aan het Baikalmeer behoorlijk groot. Overdag kun je vaak in korte broek en t-shirt lopen, maar als de zon weg is, is het meteen heel koud.

Woensdag in Bolshie Koty hebben we weer een stuk van de Great Baikal Trail gelopen. Dat was een heel mooie wandeling, over de kliffen langs het meer en soms stukjes over het strand. Best pittig, met veel klimmen en dalen, maar met prachtige uitzichten. Tussendoor hebben we nog even pootje gebaden in het meer. Brrrrrr… Arthur zei stoer dat hij het niet zo koud vond als verwacht. Hij overwoog nog om te gaan zwemmen, maar zag daar toch maar vanaf. Tijdens de wandeling kwamen we ook veel paarden tegen; die lopen daar gewoon over het pad. Dat was soms wel even spannend tijdens het passeren, maar ook leuk om te zien.

Wij gingen er vanuit dat de winkel de komende dagen ook gewoon open zou zijn, maar dat viel even tegen; de volgende twee dagen was de winkel dicht. Waarom en of hij weer zou open gaan, wist niemand. ‘Misschien’, hoorden we steeds. Tja, daar schiet je niet zo veel mee op als je honger hebt. Gelukkig hadden we de eerste dag wat extra avondeten gekocht, maar ons brood was op. We belden bij een kiosk aan, waar we nog wat dingen konden halen, maar brood was er niet, wel een soort mierzoete cakejes.

De volgende dag gingen we met cakejes als karige bodem de andere kant van de Great Baikal Trail verkennen. Het pad was een stuk gemakkelijker, maar we voelden ons al snel flauw, dus zijn we na niet al te lange tijd weer omgekeerd. Terug in onze homestay waren de tafels in de keuken gedekt en stonden we hongerig oog in oog met partjes sappige tomaat en komkommer. Er bleek een groep Denen met een gids gearriveerd te zijn, die een nachtje in het nieuwgebouwde huisje achter de homestay zouden verblijven. Tegen betaling konden we mee-eten. Wat een opluchting! We hebben onze buikjes goed rond gegeten en zijn daarna lekker in de zon aan het meer gaan lezen.

Op vrijdag zijn we om zes uur 's avonds met de boot over het meer en de rivier naar Иркутск (Irkutsk) gevaren. Daar verbleven we in een homestay in het centrum, in een klein appartementje bij Tania en haar dochter Paulina. In een andere kamer verbleef een Franse gaste, terwijl moeder en dochter in de woonkamer en keuken sliepen. Ze waren heel aardig en hebben ons vanochtend vroeg zelfs nog een ontbijtpakketje meegegeven voor in de trein.

In Irkutsk konden we voor het eerst weer internetten. In Bolshie Koty had zelfs de telefoon geen bereik. Verder hebben we gisteren de stad verkend. Naast enkele mooie straten en nieuwgebouwde houten huizen, viel het ons op hoeveel verval er in de stad is. Veel van de karakteristieke houten huisjes staan op instorten, de stoepen zijn stuk en de parken liggen vol met afval. Het Parijs van Siberië, schrijft de Lonely Planet. Misschien een heel klein stukje van de stad… We hebben ons Baikal-avontuur afgesloten met een vegetarische maaltijd in een Indiaas aanwijsrestaurant met een dvd vol mantra’s op de achtergrond. Lekker gemaakt door de foto’s van taarten van Ingrid, hebben we onszelf in Irkutsk ook twee keer getrakteerd op taart.

Op dit moment rijden we met de trein langs het Baikalmeer. We hebben net de zon zien opkomen, heel gaaf! We hadden een kort nachtje, want om 4.00 uur bracht de taxi ons naar het station. De trein voert ons nu naar Ulaanbaatar, een reis van 1.120 kilometer en bijna 27 uur (waarvan vijf uren wachten bij de grenzen, pfff). Een eitje vergeleken met onze vorige treinreis ;-).

Het voelde echt een beetje als vakantie aan het Baikalmeer. We zijn lekker veel buiten in beweging geweest en hebben genoten van de mooie omgeving, het lekkere weer en de rust. Nu op naar Mongolië!

Groetjes,
Артур & Яннеке