Finished in Indonesia

Waarom heet dit blog ‘Finished in Indonesia’? Niet alleen omdat we onze reis beëindigen in Indonesië, maar ook omdat het woord kenmerkend was voor onze eetervaringen in dit land. In bijna elke restaurantje waar we gegeten hebben, was steeds een groot gedeelte van de kaart ‘finished’. Op dus. Gelukkig bleven er nog genoeg lekker dingen over die niet op waren :-).

Na ons bezoek aan de Javaanse jongens (Mathieu & co, Bromo en Ijen) vlogen we op Koninginnedag met een propellervliegtuig vanuit Denpasar op Bali naar Labuanbajo op Flores (met dank aan Mathieu voor het regelen van de tickets). In Labuanbajo aangekomen, bleken we met een andere maatschappij direct door te kunnen vliegen naar Maumere aan de andere kant van Flores. Dat was mooi, want daar wilden we eigenlijk naartoe. Zo’n 25 kilometer ten oosten van Maumere, nabij het vissersdorp Wodong, vonden we een leuke bamboehut direct aan het strand. Daar zijn we vier nachten gebleven om lekker uit te rusten. De accommodatie was basic, maar precies wat we zochten. Prachtig gelegen, heerlijk rustig, vriendelijke mensen en lekker eten. Het was heerlijk om hier even bij te komen. Lekker zwemmen, luieren, over het strand wandelen, schelpjes zoeken en de vele krabbetjes en heremietkreeftjes observeren.

Om bij het restaurant te komen dat bij onze accommodatie hoorde, moesten we een kwartiertje over het strand lopen. Maar bij hoogwater haalden ze ons met de boot op. Het was heel leuk om ’s avonds met een zaklamp over het strand terug te lopen onder een fonkelende sterrenhemel (met Zuiderkruis), terwijl de vissen uit het water sprongen en de krabben om ons heen renden. Vanuit ons bed hoorden we de golfjes op het strand klotsen. We hadden ook een huis-gekko tussen de slaapkamer- en badkamermuur zitten. Toen die ’s nachts ineens begon te roepen, schrok Arthur zich een hoedje en riep verschrikt uit: ‘Was dat jouw been?’ Het was niet Jannekes been, maar de gekko bleek zich gelukkig ook niet in ons bed te bevinden.

Vanuit Maumere zijn we met het openbaar vervoer over Flores teruggereisd naar Labuanbajo, aan de westkant van het eiland. Reizen over Flores is geweldig, aangezien je continu door prachtig groene heuvellandschappen rijdt, maar deze zelfde omgeving zorgt er eveneens voor dat het reizen erg lang duurt. We waren dan ook blij dat we naar het oosten waren gevlogen en maar één keer het traject van oost naar west over de weg hoefden af te leggen.

Op 4 mei reisden we van Maumere naar Moni, een klein dorpje dat als uitvalsbasis dient voor het bezoeken van de drie kratermeren van de Kelimutu vulkaan. Het was een raar plaatsje met enerzijds veel lome reggae-liefhebbers en anderzijds enkele gretige verkopers die zich enthousiast op de paar toeristen worpen die er verbleven. In dit dorp kwamen we een Duits meisje tegen dat we eerder in een heel klein plaatsje aan de Nam Ou rivier in Laos ontmoetten (Muang Ngoi Neua). Echt heel toevallig. Daarnaast was er een Serviër met ons meegereisd die vloeiend Nederlands sprak.

De volgende ochtend sprongen we achterop een ‘ojek’ (brommertaxi) om de dertien kilometer lange kronkelweg naar de Kelimutu vulkaan af te leggen. Daar zagen we de drie kratermeren: ze waren chocoladebruin, turquoise en donkerblauw, een mooi beeld. De terugweg hebben we te voet afgelegd via een bospad.

’s Middags reisden we door naar Ende. Dat bleek niet zo’n gelukkige keuze; Ende bleek de voorbode van veel ellende. Allereerst kregen de bus een lekke band. Die kon gelukkig vrij snel vervangen worden, maar het gebeurde middenin een zeer heftige regenbui. En dat terwijl onze tassen bovenop het dak lagen. Alles was dus doorweekt toen we in Ende aankwamen. Tot onze grote verbazing bleken alle hotels daar vol te zitten of alleen nog maar heel dure kamers beschikbaar te hebben. Er was weer eens een conferentie gaande. Hebben wij weer. Wat volgde was een moeizame zoektocht door de overstroomde straten van Ende. Een paar uur later vonden we een basic kamer, maar deze had tenminste ook een basic prijs. We moesten het alleen wel zonder douche stellen en de kakkerlakken, duizendpoten en muggen voor lief nemen. Maar we waren blij dat we een bed gevonden hadden. Nadat we al onze natte spullen hadden uitgestald, zijn we laat in de avond een bordje Nasi Goreng gaan eten en daarna gaan slapen.

’s Ochtends werden we al weer vroeg gewekt door de vlakbij gelegen moskee. Dachten we de dans te ontspringen door op een van de weinige katholieke eilanden van Indonesië te verblijven, maar nee dus. Ook hier zijn moskeeën. Ze bleken allemaal in die ene straat te zitten waar eveneens alle hotels gevestigd waren. Fijn. We waren niet van plan om lang in E(lle)nde te blijven en informeerden de volgende dag wanneer we de bus konden nemen naar Riung. Niemand wist het. Uiteindelijk vonden we het officiële toeristeninformatiecentrum waar ons verteld werd dat de door ons gezochte bus niet bestond en dat we via Bajawa moesten reizen. Achteraf bleek dit onjuist te zijn, maar goed, toen waren we al in Bajawa.

De rit van Ende naar Bajawa was erg mooi. Een groot stuk liep langs de kust. We hebben een nachtje in Bajawa geslapen en zijn de volgende dag doorgereisd naar Riung, eveneens een mooie rit met veel aardige lokale mensen. Er werd van alles vervoerd in de bus en we stopten regelmatig voor het afleveren of ophalen van pakketjes in de kleine dorpjes die we onderweg passeerden. Het meest bijzondere pakketje was een zwijn dat op het dak gehesen werd (zie het filmpje onder dit reisverslag).

Riung is een heel klein, rustig plaatsje. Ten noorden van het dorpje liggen de 24 eilanden van het ‘Seventeen Islands Marine Park’ (tja, rare naam voor 24 eilanden). De eerste dag hebben we een brommertaxi genomen naar een uitzichtpunt drie kilometer verderop. Van daaruit zijn we een stuk gaan wandelen, waarbij we enthousiast begroet werden door alle mensen. De kinderen riepen steeds ‘Hello Mister!’ (zowel naar Arthur als Janneke) en zwaaiden ons enthousiast na.

De dag daarop was Arthur jarig en hebben we een boottocht gemaakt langs de eilanden met kapitein Alex en zijn zoontje Doho. Eerst bezochten we een plek waar een grote groep vleerhonden hun ochtendslaapje deed. Na wat geklap en gefluit werden ze wakker en cirkelden de grote beesten schreeuwend om ons heen. De rest van de dag hebben we op verschillende plekken gesnorkeld en een aantal eilanden bezocht. Het koraal was prachtig en we hebben veel mooie vissen gezien, grote en kleine, in veel verschillende kleuren. Ook veel grote zeesterren, felblauwe en beige met zwarte pukkels. De lunch bestond uit heerlijke vers gegrilde vis op het strand. ’s Avonds volgden nog een ijskoude Bintang en een sigaar. Een geslaagde verjaardag dus!

Vanuit Riung moesten we eerst weer terug naar Bajawa – dit keer zonder zwijn, maar wel met kippen en een haan – om de dag daarop verder te reizen naar Labuanbajo. Dit was een rit van negen uur. Lang, maar wel weer erg mooi. We kwamen net op tijd bij ons hotel aan om de zon in de zee te zien zakken vanuit het terrasje voor onze kamer. Het stoffige stadje Labuanbajo is niet zo heel interessant; het gaat vooral om de duik- of snorkeltrips en excursies naar de eilandjes Rinca en Komodo die vanuit deze plaats gemaakt kunnen worden. Wij boekten uiteindelijk een boottocht die dit alles combineerde en ons tevens helemaal naar Lombok bracht.

De boottocht van vier dagen en drie nachten was een groot succes. We deelden de boot met slechts vier andere mensen: een Frans koppel, een Vietnamese Duitse en een Indonesiër (heel handig, want die kon mooi alles vertalen). De meeste mensen maken de tocht de andere kant op – van Lombok naar Flores – en die boten zijn dan ook een stuk voller. Op alle dagen hebben we gesnorkeld en heel veel moois onder water gezien. Het meest bijzonder waren de mantaroggen. De grootste die we zagen, hadden een spanwijdte van drie tot vier meter. Echt prachtig om die grote beesten onder je door te zien zwemmen. We hebben er wel bijna twintig gezien. Daarnaast zagen we nog een eenzame zeeschildpad.

Een ander hoogtepunt vormde de komodovaraan. Deze woont op zowel Rinca als Komodo en we hebben de beesten op beide eilanden gezien. Tijdens onze wandelingen door het bos en de savanne werden we steeds begeleid door twee rangers met stokken. Op Rinca eiland waren we op het heetst van de dag. De meeste beesten lagen toen lui bij de keuken van de rangers, maar we zagen er ook nog een lopen tijdens onze wandeling over het eiland. Komodovaranen kunnen wel drie meter lang worden en zijn niet zo knuffelbaar. Ze eten onder andere herten, zwijnen, buffels, geiten en vogels. Dankzij de gifklieren in hun bek kunnen ze hun prooi snel doden en ze laten er vervolgens helemaal niets van over. Zelfs de botten en hoeven eten ze op. Op Rinca zagen we behalve komodovaranen, herten en zwijnen, ook langstaartmakaken en een groene slang.

Op Komodo waren we vroeg in de ochtend, op het moment dat de varanen het meest actief zijn. Toen we hier arriveerden, waren we direct getuige van een spannend tafereel. Er stond een hert in de zee en op zo’n tien meter afstand stond een komodovaraan. Allebei in afwachting. Toen we terugkwamen van onze wandeling over het eiland lag het hertje op het strand, bebloed, maar nog steeds in leven. De komodovaraan liep nog rond. Kennelijk was hij aan het wachten tot het gif was ingewerkt en het hert aan zijn wonden bezweek. Tijdens onze wandeling over Komodo eiland zagen we nog drie andere komodovaranen. Best spannend om er zo dichtbij te komen. We zagen ook een bejaarde Komodo, die sterk vermagerd was.

Op de tweede dag van onze trip hebben we de hele middag, avond en nacht doorgevaren, aangezien er flink wat zeekilometers moesten worden afgelegd. Overdag was het varen wel relaxed, maar ’s avonds stak de wind op en werd het een stuk heftiger. We kregen er ook nog een regenbui bij. Toen het diner op de schommelende boot geserveerd werd, waren wij de enigen die wat naar binnen konden krijgen. We hebben dus toch wel redelijk goede zeemagen. Het slapen was die nacht wel wat lastig. Gelukkig lagen we de andere avonden gewoon voor anker.

Op de derde dag brachten we een bezoek aan de woonplaats van de kapitein, een klein dorpje op een eilandje vlakbij Sumbawa. We kregen in zijn huis een kopje mierzoete thee en cakejes aangeboden, waarbij het hele dorp langskwam om ons te bewonderen. Daarna kregen we een rondleiding door het dorp van een jongeman die een Zwitserse dame aan de haak had geslagen. Ze had eenzelfde boottocht gemaakt als wij en was verliefd geworden op een van de bemanningsleden.

De volgende ochtend hoefden we nog maar twee uur te varen naar de haven aan de oostkant van Lombok, waar we aan wal gingen. We hebben het eiland per auto doorkruist en enkele bootjes later nestelden we ons met een caipirinha op het strand van Gili Air, een klein eilandje ten westen van Lombok. Hier begonnen we aan de laatste week van onze reis.

We hadden een mooie bungalow geboekt vlakbij het strand en hebben heerlijk uitgerust en genoten van het lekkere eten. Behalve luieren, lezen en zwemmen, hebben we nog een boottocht gemaakt langs mooie snorkelplekjes in de buurt van Gili Air, Gili Meno en Gili Trawangan. Het doel was met zeeschildpadden zwemmen en dat is gelukt! We hebben er wel zes gezien, waaronder een hele grote. We hebben ze ook nog aangeraakt en konden hun koppies boven het water zien uitkomen terwijl ze naar lucht hapten. Dat was echt heel gaaf. Op Gili Meno zagen we babyzeeschildpadjes, heel schattig. Hierna zijn we met de boot naar Bali gegaan, waar we op 22 mei in het vliegtuig stapten voor de reis terug naar huis.

N.B. Op donderdag 23 mei zijn we weer op Nederlandse bodem geland. We werden op Schiphol verwelkomd door Cora, Louis, Elly, Paul en Rutger. Na bijna negen maanden samen reizen, gingen we voor het eerst weer uit elkaar en reden we in twee aparte auto’s naar Bilthoven. Arthur had vooral moeite met het feit dat de Bossche Bollen bij Janneke in de auto lagen :-).We kijken terug op een fantastische reis en willen iedereen bedanken voor het lezen van onze verhalen en de leuke reacties. We kijken ernaar uit om iedereen binnenkort weer te zien. Tot gauw!