Oom Arthur & tante Janneke bij de Javaanse jongens

Op 23 april hadden we al een klein voorproefje van 23 mei; we werden namelijk opgehaald van de luchthaven door Mathieu (Arthurs broer) en zijn vrouw Anita. Het was erg leuk om bekenden te zien staan toen we met onze tassen naar buiten kwamen! We waren best moe na de lange (nacht)reis van Osaka via Kuala Lumpur naar Surabaya, maar de fijne ontvangst maakte veel goed.

’s Middags hebben we in Surabaya nog een stadstoer gemaakt langs de vele oude koloniale gebouwen, waaronder het voormalige hoofdkantoor van de Handels Vereeniging Amsterdam, de sigarettenfabriek Sampoerna en het Oranje Hotel. Vanaf het dak van dit hotel werd in 1945 de onafhankelijkheid uitgeroepen en het blauw van de Nederlandse vlag afgescheurd. Zo ontstond de rood-witte vlag van Indonesië. Voordat we Surabaya in de avond verlieten om zo’n twee uur verder te rijden naar Malang – de woonplaats van Mathieu, Anita en ons nichtje Ophélie en neefje Olivier – hebben we nog heerlijk gegeten bij een visrestaurant.

Na lekker lang uitgeslapen te hebben, was het tijd voor een heerlijke wellness-dag. In een winkelcentrum in Malang zijn we samen met Mathieu achtereenvolgens naar de vis spa, de kapper en de masseur geweest. Bij de eerste gingen we een half uur met onze voeten in een bak met water zitten, waarin een heleboel visjes de eeltplekjes van onze voeten afknabbelden. Bij de kapper kreeg Janneke (en Mathieu) niet alleen een knipbeurt, maar ook een haar spa. Daarna kregen we alle drie een Indonesische massage van anderhalf uur. Die was goed, maar wel behoorlijk hard. Arthur had er blauwe plekken van. Aan het eind van de dag waren we door Anita’s ouders en broertje uitgenodigd in een restaurant, waar we allerlei heerlijke Indonesische gerechten en drankjes geproefd hebben.

Tijdens onze overige drie dagen in Malang zijn we nog bij de school van Ophélie en Olivier langs geweest, hebben we een theeplantage bezocht, zijn we op de vogeltjesmarkt geweest, hebben we thuis op de bank Pippi Langkous en Ome Willem (broodje poep!) gekeken, en hebben we veel lekkere dingen gegeten, zoals bakso (soep met ballen) en saté. Kortom, een heerlijke tijd. O ja, en Mathieu heeft het toch voor elkaar gekregen om ons nog één tempel te laten zien. Oké, vooruit dan ;-). Maar nu even geen tempels meer voor ons.

Ons plan in Indonesië was om vooral lekker te ontspannen na de intensieve reisweken die we er op hadden zitten. We hadden besloten om na Java naar Flores te reizen. Maar aangezien Malang niet ver van Bromo ligt, besloten we deze (actieve) vulkaan toch ook nog maar even mee te pakken op onze weg naar het oosten. We hadden geluk; we kregen een privétoer voor de prijs van een groepstoer. Om één uur ’s nachts reden we weg uit Malang en twee uur later stapten we over in een jeep, die zich met een rotvaart over haarspeldbochtweggetjes naar boven spoedde. Het laatste stukje wandelden we in het donker naar het op 2.770 meter hoogte gelegen uitzichtpunt Penanjakan.

Vanaf daar konden we drie vulkanen zien: Bromo, Bator en Semeru (de hoogste van de drie met 3.676 meter). In het begin waren ze nog grotendeels in nevel gehuld. Naarmate de zon opkwam, trok de mist weg en kwamen de pieken steeds beter in beeld. Erg mooi. Na het bekijken van dit schouwspel reden we met onze jeep terug naar de zandvlakte aan de voet van Bromo. We zijn naar boven geklommen en hebben vanaf de kraterrand in de rokende diepte van de vulkaan gekeken. Daarna bracht de jeep ons terug naar beneden en gingen we met de gewone auto verder richting het oosten van Java voor een lunch aan het strand bij Pasir Putih. Het was weer even wennen aan de warmte hier na het frisse klimaat op grote hoogte. Aan het einde van de dag bereikten we onze slaapplek op een koffieplantage dichtbij het Ijen Plateau.

Dit plateau vormt eveneens een vulkanisch gebied met verschillende hoge pieken. We kozen ervoor om de zonsopkomst deze keer aan ons voorbij te laten gaan en ‘pas’ om vijf uur ’s ochtends weg te rijden. Drie kwartier later stonden we aan de voet van de Ijen vulkaan, vanwaar we nog een wandelpad van drie kilometer moesten afleggen om de top (op 2.368 meter) te bereiken. Het was een redelijk steile klim, maar stelde vrij weinig voor vergeleken met wat de sulfurmijnwerkers daar doen. Die lopen continu heen en weer tussen de bodem van de krater en de voet van de vulkaan met 60 tot 80 kilogram aan sulfurbrokken op hun schouders. Daarvoor krijgen ze een schamele 600 Rupiahs (zo’n 5 Eurocent) per kilogram.

Boven aangekomen waanden we ons in een soort maanlandschap met prachtige vormen en kleuren. Het zicht vanaf de rand van de krater op het felblauwe kratermeer, de rook en de gele sulfur was fenomenaal. We hebben een tijdje genoten van het uitzicht en zijn toen weer terug naar beneden gelopen. Hierna bracht onze chauffeur ons naar Ketapang, vanwaar we de veerboot naar Bali hebben genomen. Een bus en een taxi later arriveerden we in ons hotel vlakbij de luchthaven, waar we konden genieten van een biertje op ons balkon. Eindelijk rust!