Mot, hai, ba, yo!

Na bijna een maand in Cambodja te hebben doorgebracht, was het op 3 maart tijd om weer een grens over te steken. We dachten het onszelf gemakkelijk te maken door een rechtstreekse bus te boeken naar Ho Chi Minh City (HCMC, vroeger Saigon). Het eerste traject zouden we per minibus afleggen om na de grensovergang in een grote bus met airconditioning te stappen die ons rond zeven uur ’s avonds in de grote stad zou afleveren. Beide bussen hebben we uiteindelijk gezien, maar het liep allemaal net even wat anders dan beloofd.

De overvolle minibus vertrok met een uur vertraging uit Kep. Gelukkig was het niet ver rijden naar de grens. Hoewel de 60 Dollar die we vooraf al voor het Vietnamese visum betaald hadden ons wel genoeg leken, moest er toch weer 1 Dollar per persoon bijgelegd worden voor een gezondheidsverklaring. Zakkenvullers… Na de grensoversteek leverde de minibus eerst enkele mensen af bij de boot naar Phu Quoc en bracht ons daarna naar het busstation van Ha Tien, met de mededeling dat onze bus anderhalf uur later zou vertrekken.

Het was onduidelijk of we de ‘echte’ bus gemist hadden of dat we gewoon opgelicht waren. De bus die anderhalf later vertrok was namelijk geen luxe bus met airco, maar een gewone openbare bus met gammele stoelen en open ramen, die met een snelheid van 40 kilometer per uur door talloze kleine dorpjes kachelde. Deze bus zou ons ‘ergens’ afzetten voor een aansluitende bus naar HCMC. Het was onduidelijk waar en wanneer precies. Gelukkig waren we niet de enigen die een kaartje naar HCMC hadden gekocht; de Cyprioten Lambros en Maria zaten in hetzelfde schuitje.

Vijf uur later werden we afgeleverd in een stad die hemelsbreed slechts op zo’n twee uur rijden van de grens met Cambodja ligt. We waren dus nog niet veel verder gekomen. Hoewel de gratis tour door de Mekong Delta best een interessante kennismaking met Vietnam bood, was het wel erg frustrerend aangezien niemand in de bus Engels sprak en ons kon vertellen wat er ging gebeuren. De kaartjescontroleur bleef maar lachend herhalen: ‘Ho Chi Minh, yes, Ho Chi Minh.’

Uiteindelijk stonden we om zeven uur ’s avonds langs de kant van de weg in Long Xuyen en stonden er een heleboel Vietnamezen om ons heen druk te gebaren: nu moesten we weer naar links, dan naar rechts, dan naar de overkant van de straat. In de tussentijd probeerden we nog snel een broodje te scoren en naar het toilet te gaan. Uiteindelijk bleek (terwijl Janneke op het toilet zat en Arthur bij de broodjesverkoper stond) de bus doorgereden te zijn, ondanks de heftige armgebaren en het gegil en geschreeuw van de Vietnamezen die zich om ons bekommerden. Er werd gebaard dat we achterop brommers naar de bus moesten gaan, maar gelukkig mocht het uiteindelijk gewoon met de bus waarmee we gekomen waren. Om kwart over zeven zaten we dan eindelijk in de luxe bus met airco die ons beloofd was.

Iets voor twaalf uur ’s nachts kwamen we op het busstation van HCMC aan. Janneke werd dus jarig in de taxi op weg naar het centrum van de stad. We hadden gelukkig een kamer gereserveerd en hoefden dus niet meer op zoek naar een hotel. Om twee uur ’s nachts hebben we Jannekes nieuwe levensjaar ingeluid met een Vietnamees biertje en hapjes uit de supermarkt. Janneke was inmiddels klaarwakker en kon van de adrenaline niet meer zo goed slapen. Het was dus een beetje een brakke verjaardag de volgende dag.

HO CHI MINH CITY

Maar gelukkig hoef je in HCMC niet in slaap te vallen, want wat een herrie is het daar! Je wordt helemaal gek van het gebrom en getoeter van de miljoenen motorfietsers, die zich aan geen enkele verkeersregel lijken te houden. Het was niet helemaal Jannekes eerste keus om hier haar verjaardag door te brengen, maar het kwam nu eenmaal zo uit met de reisplanning. Maar goed, in de grote stad kun je natuurlijk wel lekker eten en drinken, dus dat hebben we dan ook gedaan. We hebben lekkere taartjes gegeten, een goede kop koffie gedronken en op grote hoogte met Saigon-biertjes geproost.

Verder hebben we het Independence Palace bezocht. Op 30 april 1975 werden de hekken rondom dit voormalige presidentiële paleis platgewalst door Noord-Vietnamese communistische tanks en gaf Saigon zich over aan het noorden. Het interieur van het paleis ziet er nog precies uit zoals het toen is achtergelaten, met hippe retrotelefoons en gigantische elektronische apparaten.

De dag daarop zijn we naar de Cu Chi tunnels gegaan, zo’n 70 kilometer ten noordwesten van HCMC. Hier bevond zich tijdens de oorlog een ondergrondse legerbasis bestaande uit meer dan 200 kilometer aan tunnels. We bekeken eerst een propagandafilm waarin uitgebreid werd stilgestaan bij vele Vietnamese helden die medailles hadden ontvangen voor ‘het doden van Amerikaanse vijanden’. Vervolgens zijn we zelf in een van de originele tunnels gezakt om te ervaren hoe smal die waren. Dat was een vrij claustrofobische ervaring. Ook hebben we een stuk onder de grond afgelegd in een tunnel die speciaal voor grotere Westerlingen gebouwd is. Nadat er naar achteren werd doorgefluisterd dat er een schorpioen gesignaleerd was in de tunnel, zijn we bij de eerste mogelijkheid maar snel weer bovengronds gegaan.

Niet ver van de Cu Chi tunnels bevindt zich de grootste Cao Dai tempel in Vietnam. Deze Vietnamese sekte is opgericht in de jaren twintig van de vorige eeuw en berust op een combinatie van Oosterse en Westerse filosofieën, wat eveneens zichtbaar was in de architectuur. We woonden een mis bij in de kleurrijke tempel. De gelovigen dragen witte gewaden en de monniken zijn in het rood, blauw of geel gekleed. Het was een interessant tafereel, maar het voelde ook wel een beetje ongepast om met een grote groep toeristen vanaf de balustrade toe te kijken.

De volgende ochtend kochten we kaartjes voor de slaaptrein naar Danang, ten noorden van HCMC. Er waren gelukkig nog twee bedden beschikbaar in de trein die om zeven uur ’s avonds zou vertrekken. Helaas waren er geen benedenbedden meer; dus moesten we twee bovenbedden boeken. En laten wij nou net een dame in onze vierpersoonscoupé hebben die vindt dat wij (de paar uurtjes voordat we gingen slapen) niet op het onderste bed mogen zitten, terwijl dat wel de gewoonte is. Het werd er niet gezelliger van, maar gelukkig was onze andere coupégenoot vriendelijker. We zaten dus gezellig met zijn drieën op een bank, terwijl de andere dame languit op het andere bed in haar sop gaar kookte.

Het was onze eerste treinervaring sinds de Trans-Mongolië-Express en het was erg leuk om weer met de trein te reizen. In vergelijking met de Russische, Mongoolse en Chinese treinen was deze wel wat smaller en viezer. Maar ja, hij reed wel lekker door. Terwijl we ’s ochtends een noedelsoep aten in de restauratiewagon, reden we door een landschap van rijstvelden en zagen we regelmatig de zee verschijnen. Rond twaalf uur ’s middags kwamen we in Danang aan. Daar konden we een taxi delen met twee Australiërs en een Duitse voor het traject van 30 kilometer naar Hoi An.

HOI AN

De oude stad van Hoi An staat sinds 1999 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO en dat is niet alleen maar positief. De oorspronkelijke bewoners zijn vertrokken uit de oude huizen en daar zit het nu vol met souvenirwinkels, restaurants, bars en heel veel kledingwinkels. Dat doet wel afbreuk aan de charme van het stadje. Bovendien zijn de prijzen enorm gestegen en lijkt iedereen er alleen maar op uit om zoveel mogelijk geld uit je zakken te kloppen.

Desondanks was Hoi An een stuk prettiger om te vertoeven dan HCMC. We hebben een wandeling gemaakt langs en door de oude gebouwen in de stad, die veel Chinese en Japanse invloeden hebben uit het rijke handelsverleden van de stad in de 16e en 17e eeuw. Daarnaast hebben we de omgeving van Hoi An twee dagen per fiets verkend. Dat was erg leuk. We fietsen langs rijstvelden, door kleine dorpjes en hebben ook het strand bezocht.

We hebben ook een toer gemaakt naar My Son. Deze ruïnes van Hindoetempels uit het oude Cham Rijk bevinden zich 55 kilometer ten zuidwesten van Hoi An. Ze zijn mooi gelegen tussen mistige bergen, maar na de prachtige Khmer tempels in Cambodja waren we toch niet zo heel erg meer onder de indruk. Een luxeprobleem; we hebben teveel mooie dingen gezien tijdens onze reis. Bovendien zijn veel van de tempels van My Son vernield door bombardementen tijdens de oorlog.

HUE

Vanuit Hoi An namen we de bus naar Danang om daar op de trein te stappen naar Hue. De kaartjesverkoper in de bus probeerde ons te tillen en probeerde te voorkomen dat wij zagen wat lokale mensen betaalden door er steeds voor te gaan staan. We hebben hem aan het eind van de rit het bedrag gegeven wat het ongeveer zou moeten zijn. Daarna gooide hij onze tassen niet zo vriendelijk naar buiten.

De treinreis van Danang naar Hue liep langs de kust en was erg mooi. Dit keer zaten we op stoelen, want het was een rit van slechts drie uur. In Hue hebben we een fietsroute afgelegd langs drie tombes van keizers uit de Nguyen dynastie, namelijk van Minh Mang, Khai Dinh en Tu Duc. Het zijn grote complexen met verschillende tempels en gebouwen, die mooi gelegen zijn te midden van bos en meertjes. We sloten de dag af bij de Thien Mu Pagode. De volgende morgen hebben we gewandeld door de Citadel van Hue, waar de vroegere keizers woonden en werkten. Hier hebben we een paar uur rondgestruind tussen de gerestaureerde gebouwen en ruïnes.

VIETNAMESE GEWOONTEN

We moesten in Vietnam erg wennen aan het karakter van veel Vietnamezen. Behalve de neiging om verkeerde berekeningen te maken of te weinig wisselgeld terug te geven, zijn mensen soms ronduit onbeschoft. Zodra duidelijk is dat je geen of niet genoeg geld bij ze uitgeeft, is elke interesse en beleefdheid verdwenen. Daarnaast wordt er zonder enige gêne geprobeerd om buitenlanders veel meer te laten betalen dan lokale mensen. Overigens is het wel een voordeel dat je in tegenstelling tot de meeste andere Aziatische landen het schrift kunt lezen en er dus soms wat makkelijker achter komt wat de werkelijke prijs zou moeten zijn.

Maar gelukkig zijn we ook wel vriendelijke mensen tegengekomen. Dat zijn meestal mensen die niet in het toeristische circuit werken. Zo liepen we op Internationale Vrouwendag door Hoi An en stuitten we op een groep vrouwen die onder luide technomuziek aan een tafeltje bier zaten te drinken. Wij werden enthousiast begroet en uitgenodigd om erbij te komen zitten. Er werd direct een glas bier voor ons ingeschonken (met ijs natuurlijk, wat we er zo onopvallend mogelijk weer uit probeerden te halen) en ze rolden aan de lopende band loempia’s voor ons. De loempiavellen haalden ze eerst door een bak water. We hoopten maar dat we er niet ziek van zouden worden, maar het was wel heel leuk om even met de dames mee te feesten. We weten nu ook hoe je moet proosten in het Vietnamees: ‘Mot, hai, ba, yo!’ (Eén, twee, drie, proost!)

Het eten in Vietnam is ook erg lekker. In Hoi An hebben we verschillende lokale specialiteiten geproefd, zoals bahn bao (gestoomde deegflapjes gevuld met gehakte garnalen), cao lau (noedels met varkensvlees, croutons en taugé), hoanh thanh (gebakken wontons) en bahn xeo (hartige pannenkoekjes). En wat nog mooier is, Vietnam is het land met het goedkoopste bier tot nu toe. Voor 3.000 Dong (ongeveer 11 Eurocent) kun je een glas tapbier (bia hoi) krijgen. Maar zelfs dan zijn er soms nog aanbiedingen, zoals drie voor de prijs van twee bij een restaurantje in Hoi An waar we regelmatig gegeten hebben: 7,5 Eurocent voor een biertje. Lang leve bia hoi!