Duizend linga’s en twee oetlullen

Voor het Angkor Archeologisch Park kun je voor 40 Dollar een ticket kopen dat geldig is voor drie dagen (binnen de periode van een week). Op de achterzijde van dit ticket staan cijfers die de dagen van de maand weergeven. Het is de bedoeling dat bij de kaartjescontrole op de eerste dag een gaatje in het ticket wordt geknipt op de desbetreffende datum. Dit geldt ook voor de volgende twee bezoekdagen.

Nadat we twee dagen Angkor per fiets hadden verkend, hadden we voor de laatste een tuk tuk gehuurd. Onze derde Angkor-dag was op de dertiende van de maand. Wat een relaxte laatste dag bij de tempels had moeten worden, veranderde in een drama. Allemaal omdat oetlul 1 met zijn slaperige kop het verkeerde gaatje in ons ticket had geknipt.

Wat was nou het geval op 13 februari? Nou, oetlul 1 maakte het gaatje niet bij nummer 13, maar bij nummer 12. Op 12 februari hadden wij echter – na de eerste twee Angkor-dagen – een rustdag genomen en waren wij niet in het park geweest. Bij de eerste tempel (Ta Prohm) werd dit foutje nog niet opgemerkt. Maar toen we ruim een uur met de tuk tuk hadden gereden naar tempel twee (Banteay Srei), zei de ticketcontroleur doodleuk: “Dit ticket is niet meer geldig.” Er werd ons geadviseerd terug te rijden naar de centrale ticketverkoop om daar een dagticket te kopen. Maar we waren al ruim een uur verwijderd van dit verkooppunt en wilden bovendien niet 20 Dollar per persoon betalen voor een fout van (en daar hebben we hem weer) oetlul 1.

Nadat wij probeerden langs ticketcontroleur 00047 (vanaf hier: oetlul 2) de tempel binnen te komen, belde hij met zijn portofoon voorzien van een lange antenne de politie. De agent blokkeerde onze weg en adviseerde ons dringend nog even te wachten tot de ticketcontroleur ons toegang verschafte. Oetlul 2 deed dit na 45 minuten discussie echter nog steeds niet en bleef herhalen: “Dit ticket is niet meer geldig, ga terug naar de centrale kassa en koop daar een nieuw ticket.”

Wij lieten op onze camera zien dat onze laatste foto genomen was bij de zonsondergang op 11 februari en de eerstvolgende foto op de ochtend van 13 februari. Duidelijk bewijs zou je zeggen, maar oetlul 2 bleef nee schudden. Wij wilden graag met zijn manager spreken, maar hij gaf zijn portofoon niet af. Onze tuk tuk chauffeur was erbij toen ons kaartje geknipt was, maar ook hij werd niet geloofd. Toen zijn we uiteindelijk gewoon langs oetlul 2 en alle andere mannetjes naar de tempel gelopen. Daarbij werden wij achterna gezeten door twee agenten en drie ticketcontroleurs. Toen oetlul 2 Arthur bij de arm pakte was dat de druppel. Wij begonnen allebei te schreeuwen en dit werkte. De agenten en ticketcontroleurs dropen af; ze wilden namelijk geen stampij tussen de andere toeristen.

Met de nodige adrenaline in het bloed bekeken we de tempel met een vertraging van een uur. Toen we naar de uitgang liepen en weer in onze tuk tuk wilden stappen, bleek dit niet te mogen. We wilden graag door naar tempel drie (Kbal Spean), maar dit was onze chauffeur verboden door de agent. Als hij ons toch zou brengen, zou hij een boete moeten betalen van 5.000 Dollar. Absurd!

Wij hielden daarom maar een andere tuk tuk aan. Een motoragent reed echter naar deze tuk tuk en zei dat wij niet met hem mee mochten. Toen onze chauffeur in gesprek ging met de agent, hielden wij wederom een andere tuk tuk aan. Daarin zaten twee Duitse dames en we mochten met hen meerijden. Helaas zag oom agent dit, blies op zijn fluitje en riep naar de tuk tuk dat wij niet mee mochten. Toen onze eigen chauffeur nogmaals toestemming ging vragen aan de agent en dit niet kreeg, stormde Arthur kwaad op de agent af. Hij werd gevolgd door een woedende Janneke en samen begonnen wij tegen de agent te schreeuwen: “You let us go tot Kbal Spean now!” De agent schrok hier zo van, dat wij van hem met onze eigen tuk tuk chauffeur door mochten rijden. Opgelucht stapten wij in.

Echter, oetlul 2 sprong voor de tuk tuk en blokkeerde daarmee onze weg. Van hem mochten we nog altijd niet verder. Nadat Arthur enkele middelvingers, bedreigingen, knijpsessies en smeekbedes had geuit aan oetlul 2 mochten we nog steeds niet doorrijden. De agent spraak verhit met oetlul 2, maar deze was niet te vermurwen. Hij stond daar maar triomfantelijk te kijken met zijn lange antenne, die naar ons idee wat moest compenseren…

Wij waren het zat en besloten naar Kbal Spean te gaan lopen, een afstand van vijftien kilometers. Gelukkig konden wij na ruim twee kilometers in een tuk tuk stappen waarin al twee Chinezen zaten. De politie was ons gelukkig nog niet gevolgd. Voor de zekerheid hingen we een verhaal op dat we een lekke band hadden gekregen met de fiets.

Bij Kbal Spean aangekomen, gingen we eerst een drankje drinken. Toen Janneke naar het toilet was, kwamen er drie agenten op Arthur af. Zij wilden het ticket zien. Na het bekijken van dit papiertje luidde hun reactie (alweer!): “Uw ticket is verlopen, u moet een nieuw ticket kopen.” Gelukkig belde de agent met zijn chef en van hem mochten we tegen inlevering van ons ticket en na een schriftelijke belofte (“We will only visit this temple on 13 February”) Kbal Spean bezoeken. Tot onzer opluchting zagen we onze tuk tuk chauffeur weer bij de ingang. Bij de ticketcontrole vertelde de agent ons verhaal en toen mochten we (met twee uur vertraging) doorlopen. Tot zijn verbazing zag Arthur oetlul 2 vanuit zijn ooghoek. Hij keek een beetje sip, heerlijk!

Na het bezoek aan het rustige Kbal Spean met zijn duizend linga’s in een rivierbed, gingen wij door naar het Cambodia Landmine Museum. Aangezien de agenten dachten dat we heel snel hadden gelopen naar Kbal Spean, vroeg onze tuk tuk chauffeur op weg naar het museum hoe wij daar zo snel waren gekomen. Wij vertelden hem daarop het verhaal over de andere tuk tuk.

Na het museum gingen we terug naar de centrale ticketverkoop om bij de toeristenpolitie onze kaartjes op te halen, te klagen over de schofterige manier van behandeling en het verpesten van onze dag. Wij wilden graag als afsluiting van onze dag de zonsondergang bij Angkor Wat zien. Tot onze grote frustratie moesten we opnieuw het hele verhaal vertellen en was wederom de reactie: “Jullie tickets zijn verlopen.” Vermoeiend. We waren nu al acht uur bezig met discussiëren en hadden er behoorlijk genoeg van. Er moest dus weer een stemverheffing komen en op tafel worden geslagen voordat er weer wat ging gebeuren.

Na het nodige geschreeuw tussen ons en de agenten, hielp de manager van de centrale ticketverkoop ons eindelijk uit de brand. Hij bood zijn excuses aan voor de gemaakte fouten van zijn medewerkers. Er bleek dus toch nog één weldenkend persoon in het park rond te lopen. Jammer dat deze man niet eerder opgeroepen was.

Dankzij de manager konden we dus toch nog naar Angkor Wat, net op tijd voor de zonsondergang. Na als een razende enkele foto’s in het mooie licht geschoten te hebben, konden we na deze zware dag genieten van een rustige zonsondergang. Een waardige afsluiter van onze Angkor-ervaring. Onze toegangsbewijzen hebben we helaas niet meer teruggekregen. We wilden ze nog graag hebben, maar daar konden de politieagenten niets van begrijpen. Het ticket was toch verlopen? Zucht …

Terug bij ons hotel waren we echter nog niet klaar met de gaatjesproblematiek. De dag vóór deze heftige dag (12 februari), hadden we namelijk onze was laten doen. Hier bleken echter allemaal plastic labeltjes in te zijn geschoten en daardoor zaten er in al onze kledingstukken gaatjes. Aangezien we hier pas achter kwamen toen de zaak al dicht was en we de dertiende vroeg op moesten, besloten we na de laatste Angkor-dag terug te gaan met onze was.

Bij de wasserette hebben we stampij gemaakt over onze gaatjeswas en kregen we een beetje geld terug. We konden na deze dag geen gaatje meer zien en waren ook wel klaar met ruziemaken. Rond negen uur ’s avonds konden we eindelijk gaan eten. De lunch hadden we die dag moeten overslaan door alle toestanden, dus we waren wel toe aan een lekkere maaltijd en een welverdiend pilsje.

De dag ná deze heftige dag was het Valentijnsdag. We hebben lekker uitgeslapen en op bed televisie gekeken. In de ochtend zagen we op het filmkanaal in onze kamer de romantische film Notting Hill, in de middag gevolgd door 50 First Dates. Tussendoor aten wij een drie-gangenlunch bij Sala Baï, een hotelschool waar ieder jaar zo’n honderd Cambodjaanse jongeren worden opgeleid. Door de hotel- en restaurantopbrengsten krijgen de jongeren gratis lessen in Engels, bedienen, koken en schoonmaken. We hebben de dag afgesloten met De Wereld Draait Door en Pauw & Witteman op het BVN-kanaal. Leuk om na bijna zes maanden voor het eerst weer Nederlandse televisie te zien.

N.B. We hebben lang getwijfeld over de titel van dit reisverslag. Andere mogelijke titels die de revue passeerden zijn: Amok bij Angkor – Woensdag gaatjesdag – Tuk tuk kut kut