Bezig in Bangkok

Op 30 november lieten we Nepal achter ons, om via Delhi naar Bangkok te vliegen. Helaas hadden we de laatste avond in Kathmandu een voedselvergiftiging opgelopen, waarschijnlijk van de zalm bij de Italiaan. Bij Janneke begonnen de problemen al toen we om vijf uur ‘s ochtends opstonden. Niet zo prettig als je weet dat je een hele dag moet gaan reizen. Bij Arthur sloeg de bacterie toe na aankomst in Bangkok. We waren toen net met de bus vanaf het vliegveld aangekomen bij Khao San Road (het backpackersgebied van Bangkok), waar we zwetend rondliepen op zoek naar een guesthouse in een van de rustigere straatjes verderop. We vonden gelukkig vrij snel een kamer met een zeer gewenste eigen badkamer.

Na een zware nacht zijn we de volgende dag verhuisd naar een beter guesthouse. Toen we de airco in onze nieuwe kamer aanzetten, schrokken we ons te pletter. Er kwam namelijk een grote kakkerlak uitgekropen om ons welkom te heten! Met een inventieve prullenbak-handdoek-constructie wisten we hem te vangen en naar buiten te gooien. Die dag ging het gelukkig ook al snel beter met onze gezondheid en konden we weer voorzichtig wat eten. Wel zo fijn als je in Thailand bent, het land met een van de lekkerste keukens ter wereld.

We zijn een kleine week in Bangkok geweest. Dit was ons to-do-lijstje:

1. Een visum regelen voor Myanmar (Birma)
2. Een stapeltje Amerikaanse Dollars verkrijgen
3. Een postpakket naar huis versturen
4. Onze kleding (laten) wassen
5. Blogs over Tibet en Nepal schrijven

Daarbij kwamen de volgende obstakels op ons pad:

1. Bij het boeken van onze vluchten rekenden wij erop dat we op maandag onze visumaanvraag zouden indienen bij de ambassade van Myanmar en op woensdag ons visum konden ophalen. Echter, op woensdag 5 december bleek de ambassade gesloten te zijn vanwege een feestdag. Niet vanwege de verjaardag van Sinterklaas, maar die van meneer Bhumibol. Dit is de koning van Thailand en we maakten dus een ware Koningsdag mee. Hij werd 85 jaar, dus het was groot feest. Het leek wel een beetje op Koninginnedag in Nederland, maar in plaats van oranje is alles hier geel gekleurd, want geel is de kleur van de dag waarop de koning is geboren. De straten waren versierd met gele linten en overal stonden portretten van de koning. Er waren optochten, optredens en zelfs een soort vrijmarkt. Om acht uur ’s avonds hebben we op Khao San Road kaarsjes vastgehouden ter ere van de koning, dit onder het genot van bombastische muziek. Gelukkig kwam het met ons visum ook goed. We konden het – tegen extra betaling – een dag eerder ophalen, samen met alle andere mensen die in de rij buiten het gebouw stonden.

2. In Myanmar kun je met een buitenlandse bankpas geen geld opnemen. Als toerist kun je alleen aan Kyats (de plaatselijke valuta) komen door Amerikaanse Dollars in het land zelf te wisselen. Daarvoor moesten wij eerst enkele keren in Bangkok pinnen om aan voldoende Thaise Bahts te komen. Deze moesten we vervolgens omwisselen naar Amerikaanse Dollars. Dat laatste is op zich niet zo’n probleem, maar deze briefjes mochten geen enkele vouw, scheur, vlek of andere oneffenheid vertonen; anders worden ze in Myanmar niet geaccepteerd. Het mogen alleen maar spiksplinternieuwe briefjes zijn. Het was een heel gedoe, maar het is gelukt.

3. Nu we de warmere gebieden zijn binnengekomen, konden we onze thermobroeken, mutsen, handschoenen en jak-wollen truien vaarwel zeggen. Daarnaast hadden we nog wat andere dingen die we naar huis wilden sturen. In het postkantoor in Bangkok bleek dat ons pakket 4,047 kilogram woog. De man achter de weegschaal zei dat we er maar iets uit moesten halen; anders zouden we voor 5 kilogram moeten betalen. Nadat we papiertje na papiertje hadden verwijderd tot het pakket precies 4,000 kilogram woog, sneed de man doodleuk twee grote stukken karton van de doos af alvorens hij hem dichtplakte. Nou ja! Dit pakket dobbert nu over de oceaan achter ons pakket uit Beijing aan. Hopelijk vinden we alles weer terug wanneer we thuiskomen.

4. Wassen in Bangkok is gemakkelijk en goedkoop. Op elke straathoek kun je je was inleveren en het kost slechts 60 tot 80 Eurocent per kilo. Zonder al te veel nadenken leverden wij onze zak van bijna vijf kilo in bij een zaakje vlakbij. Een dag later konden we het schoon en fris weer ophalen. Prima. Maar toen Janneke om half een ’s nachts haar was ging opbergen, bleken er twee paar sokken te ontbreken. Hoewel we weinig hoop hadden de sokken nog terug te vinden, zijn we toch maar teruggegaan naar het zaakje (dat nog gewoon open bleek te zijn). Als we eerder hadden gezien hoe het er daar van binnen uitzag, dan hadden we daar nooit onze was naar toegebracht. Wat een rotzooi en wat een viezigheid! Overal lag kleding en afval en er liepen ratten en muizen rond. Tja, ga daar je sokken maar eens zoeken. Maar na enkele minuten graaien tussen plastic zakken, kranten en andere kwijtgeraakte was, vonden we er een en daarna nog twee. De laatste duurde wat langer, maar rond half twee ’s nachts keerden we huiswaarts met twee complete sets. Het waren natuurlijk slechts sokken, maar toch.

5. Zoals jullie hebben gezien, zijn de blogs over Tibet en Nepal gelukt. Heel fijn dat de cafés met Wi-Fi in Bangkok ook ’s nachts open zijn :-).

Behalve het afwerken van ons to-do-lijstje hebben we ook nog leuke dingen gedaan:

• We hebben lekker Thais gegeten en verse fruitsapjes gedronken.
• We hebben in het Sanam Luang Park in het gras gelegen, kijkend naar de voorbereidingen voor Koningsdag.
• We hebben een kip-picknick gehouden in het Lumphini park.
• We zijn in een winkelcentrum naar een bioscoop gegaan, waar we Skyfall (de nieuwste James Bond) hebben gekeken. Voordat de film begon, moesten we opstaan voor de King’s Anthem, waarbij foto’s van de koning werden getoond. Best raar voor een zaal gevuld met buitenlanders.
• We hebben op Koningsdag gegeten met Mariëlle, een oud-collega van Arthur die nu in Bangkok woont.